Το μήνυμα που έστειλαν οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι προς τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών μέσω των επιλογών που έκαναν προσερχόμενοι στις ευρωκάλπες της προηγούμενης εβδομάδας δεν αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών.
Πρόκειται για πολύ συγκεκριμένη ψήφο διαμαρτυρίας προς τη συνταγή οικονομικής πολιτικής που έχει επιλεγεί τα τελευταία χρόνια ως αντίδοτο στην κρίση, με αποτελέσματα αμφίβολα ακόμη ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά με ισχυρές και υπαρκτές παρενέργειες, κορυφαία των οποίων είναι η ανεργία που έχει χτυπήσει με εξάρσεις, όχι μόνο την Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών και βαρύτερα τις χώρες του ευρώ.
Η ισχυροποίηση του ευρωσκεπτικισμού εμφανίζεται ως η κυρίαρχη πρόθεση στον τρόπο που ψήφισαν στις ευρωεκλογές οι πολίτες σχεδόν όλων των χωρών, αναδεικνύοντας ως μέλη της κεντρικής πολιτικής σκηνής τάσεις και πολιτικές κινήσεις οι οποίες σχετικά πρόσφατα ανήκαν στο περιθώριο.
Ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις που έχουν υποχρεωθεί να ακολουθήσουν μικρότερα ή μεγαλύτερα προγράμματα προσαρμογής στη δημοσιονομική πειθαρχία είδαν τα εκλογικά τους ποσοστά να «κουρεύονται» αισθητά, αντιμετωπίζοντας πλέον νέες εθνικές πολιτικές συνθήκες, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επηρεάσουν τον τρόπο άσκησης εξουσίας στο άμεσο μέλλον.
Το ερώτημα δεν εντοπίζεται πλέον στο αν οι ηγέτες έλαβαν το μήνυμα, θα πρέπει να πάσχει κανείς από βαριά ασθένεια πολιτικής όρασης για να μην το έχει αντιληφθεί.
Το στοίχημα είναι αν μπορεί η κεντρική πολιτική κατεύθυνση της Ευρώπης να μεταβληθεί, καθώς τα περιθώρια ελιγμών που διαθέτουν μόνες τους οι περιφερειακές κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένα.
Η προσπάθεια για μια διαφορετική προσέγγιση στην έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο στην επιτάχυνση των όποιων αλλαγών έχουν δρομολογηθεί.
Οφείλει να αναζητήσει πιο ισχυρούς τρόπους εκδήλωσης με διορθωτικές παρεμβάσεις στην πολιτική που ασκείται σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, καθώς ο κλοιός σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω από το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρέπει οι αλλαγές που θα γίνουν να είναι άμεσα ορατές στους Ευρωπαίους πολίτες, διότι δεν έχει μεγάλη πολιτική και κυβερνητική αξία το να υιοθετεί κανείς παρεμβάσεις που ουδείς μπορεί να τις αντιληφθεί στη βραχυπρόθεσμη καθημερινότητά του.
Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος αυτό που απεφεύχθη με την αποτροπή της «ελληνικής εξόδου» και καθόρισε τη μεθοδολογία του τρόπου παρέμβασης, να πραγματοποιηθεί με τις εκλογικές διαδικασίες στις χώρες-μέλη, και μάλιστα σε αυτές που εντάσσονται στο σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα, πέρα από τους «συνήθεις υπόπτους» της περιφέρειας που έχουν υποστεί το μεγάλο βάρος των προγραμμάτων προσαρμογής.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr
Πρόκειται για πολύ συγκεκριμένη ψήφο διαμαρτυρίας προς τη συνταγή οικονομικής πολιτικής που έχει επιλεγεί τα τελευταία χρόνια ως αντίδοτο στην κρίση, με αποτελέσματα αμφίβολα ακόμη ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά με ισχυρές και υπαρκτές παρενέργειες, κορυφαία των οποίων είναι η ανεργία που έχει χτυπήσει με εξάρσεις, όχι μόνο την Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών και βαρύτερα τις χώρες του ευρώ.Η ισχυροποίηση του ευρωσκεπτικισμού εμφανίζεται ως η κυρίαρχη πρόθεση στον τρόπο που ψήφισαν στις ευρωεκλογές οι πολίτες σχεδόν όλων των χωρών, αναδεικνύοντας ως μέλη της κεντρικής πολιτικής σκηνής τάσεις και πολιτικές κινήσεις οι οποίες σχετικά πρόσφατα ανήκαν στο περιθώριο.
Ταυτόχρονα, οι εθνικές κυβερνήσεις που έχουν υποχρεωθεί να ακολουθήσουν μικρότερα ή μεγαλύτερα προγράμματα προσαρμογής στη δημοσιονομική πειθαρχία είδαν τα εκλογικά τους ποσοστά να «κουρεύονται» αισθητά, αντιμετωπίζοντας πλέον νέες εθνικές πολιτικές συνθήκες, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επηρεάσουν τον τρόπο άσκησης εξουσίας στο άμεσο μέλλον.
Το ερώτημα δεν εντοπίζεται πλέον στο αν οι ηγέτες έλαβαν το μήνυμα, θα πρέπει να πάσχει κανείς από βαριά ασθένεια πολιτικής όρασης για να μην το έχει αντιληφθεί.
Το στοίχημα είναι αν μπορεί η κεντρική πολιτική κατεύθυνση της Ευρώπης να μεταβληθεί, καθώς τα περιθώρια ελιγμών που διαθέτουν μόνες τους οι περιφερειακές κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένα.
Η προσπάθεια για μια διαφορετική προσέγγιση στην έξοδο της Ευρωζώνης από την κρίση δεν πρέπει να περιοριστεί μόνο στην επιτάχυνση των όποιων αλλαγών έχουν δρομολογηθεί.
Οφείλει να αναζητήσει πιο ισχυρούς τρόπους εκδήλωσης με διορθωτικές παρεμβάσεις στην πολιτική που ασκείται σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, καθώς ο κλοιός σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω από το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πρέπει οι αλλαγές που θα γίνουν να είναι άμεσα ορατές στους Ευρωπαίους πολίτες, διότι δεν έχει μεγάλη πολιτική και κυβερνητική αξία το να υιοθετεί κανείς παρεμβάσεις που ουδείς μπορεί να τις αντιληφθεί στη βραχυπρόθεσμη καθημερινότητά του.
Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος αυτό που απεφεύχθη με την αποτροπή της «ελληνικής εξόδου» και καθόρισε τη μεθοδολογία του τρόπου παρέμβασης, να πραγματοποιηθεί με τις εκλογικές διαδικασίες στις χώρες-μέλη, και μάλιστα σε αυτές που εντάσσονται στο σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα, πέρα από τους «συνήθεις υπόπτους» της περιφέρειας που έχουν υποστεί το μεγάλο βάρος των προγραμμάτων προσαρμογής.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ - nfran@naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου