Αναρωτιέμαι τελευταία με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αν πράγματι μας ψεκάζουν. Καθόμαστε και τα παρακολουθούμε λες και είναι ντοκιμαντέρ ή κάποια ταινία που γυρίστηκε σε χώρα της Αφρικής. Και δεν φτάνει που τα βλέπουμε αλλά σχολιάζουμε μάλιστα «τς, τς, τς, τι τραβάνε και αυτοί οι άνθρωποι, αλλά και αυτοί πολύ μ@λ@κες είναι αφού δεν ξεσηκώνονται». Ώσπου ξαφνικά βλέπεις να περνάει στην οθόνη η φάτσα σου και ανακαλύπτεις ότι ΕΣΥ είσαι ο μ@λ@κ@ς που πρωταγωνιστεί. Αλλά παρ΄όλα αυτά δεν το παραδέχεσαι παρά μόνο λες «κοίτα πως μου μοιάζει;». Και βέβαια υπάρχει και το άκρον άωτον. Όχι μόνο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι παρακολουθούμε την τραγωδία μας σαν ταινία ή σαν σήριαλ, αλλά πληρώνουμε και εισιτήριο για να την ζήσουμε και μάλιστα εξαιρετικά ακριβό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου