Ο ξένος Τύπος φιλοξένησε τα τελευταία 24ωρα πληθώρα αναλύσεων για το τι πέτυχε και τι έχασε η ελληνική πλευρά με τη συμφωνία του Eurogroup.
Οι απόψεις πολλές και αντικρουόμενες, αν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το να σου δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσεις το δικό σου πακέτο μεταρρυθμίσεων είναι κέρδος, ακόμη κι εάν αυτό το πακέτο θα πρέπει τελικά να λάβει το «πράσινο φως» των Ευρωπαίων.
Λιγότερη έμφαση εδόθη, ωστόσο, στο τι ακριβώς πέτυχε η γερμανική πλευρά.
Το ναυάγιο της 16ης Φεβρουαρίου, η συνέχεια στην αντιπαράθεση με ολοένα και οξύτερους τόνους και τα αλλεπάλληλα «nein» έως και την τελευταία στιγμή πριν από το Eurogroup της Παρασκευής και τη χθεσινή αποδοχή των προτάσεων της Αθήνας, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για την πρόθεση των Γερμανών να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις.
«Αξιζε, λοιπόν, για τους Γερμανούς τον κόπο όλη αυτή η φασαρία;» αναρωτιέται ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, διευθυντής της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας «Handelsblatt».
«Τι πέτυχε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπλοκάροντας την αρχική πρόταση του Γιάνη Βαρουφάκη;». Οχι και πολλά είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο ίδιος, συγκρίνοντας παράγραφο - παράγραφο το αρχικό κείμενο που η Αθήνα ήθελε να υπογράψει και τη συμφωνία στην οποία καταλήξαμε.
Η ουσία των πραγμάτων, οι «νικητές» και «ηττημένοι» θα φανούν στην πράξη.
Στις μεταρρυθμίσεις που θα τεθούν τους επόμενους μήνες σε εφαρμογή και οι οποίες θα καταδείξουν εάν έχουμε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής ή ένα παιχνίδι με τις λέξεις.
Ποιο ήταν, ωστόσο, το νόημα της τόσο σκληρής αντιπαράθεσης; Εγιναν άραγε όλα αυτά για να δούμε εάν όντως η Γερμανία είναι το «αφεντικό»;
Η επιμονή του Βερολίνου στο να υποδεικνύει στα υπόλοιπα μέλη ποια είναι τα βήματα που οφείλουν να ακολουθήσουν, μας θυμίζει κάποιες στιγμές τον χαρακτήρα του «Ναπολέοντα» από τη Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Οργουελ.
«Κανείς δεν πιστεύει πιο σταθερά από το σύντροφο Ναπολέοντα ότι όλα τα ζώα είναι ίσα. Θα ήταν ευτυχής αν μπορούσε να σας αφήσει να παίρνετε μόνοι σας τις αποφάσεις για τον εαυτό σας. Αλλά καμιά φορά θα μπορούσατε να πάρετε λανθασμένες αποφάσεις σύντροφοι, και τότε τι θα γινόταν;».
Ολοι αναγνωρίζουν ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος ταμίας της ζώνης του ευρώ, η ισχυρότερη οικονομία και η κινητήριος δύναμη της νομισματικής ένωσης.
Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι αναμφίβολα ο υπουργός που έχει δώσει την κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια, επιμένοντας σε γραμμή δημοσιονομικής πειθαρχίας, παρά τα αμφίβολα, τουλάχιστον, αποτελέσματά της.
Είναι επίσης ο άνθρωπος που έπεισε πριν από δύο χρόνια τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ ότι δεν θα πρέπει η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ.
Σε μία ένωση εταίρων, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει αφεντικό. Η συμφωνία του Eurogroup, η οποία χαρακτηρίστηκε «προκαταβολή εμπιστοσύνης» έναντι της Ελλάδας, φανερώνει ότι και ο ίδιος κατανοεί πως δεν του ταιριάζει ο ρόλος του «Ναπολέοντα».
Οι απόψεις πολλές και αντικρουόμενες, αν και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το να σου δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσεις το δικό σου πακέτο μεταρρυθμίσεων είναι κέρδος, ακόμη κι εάν αυτό το πακέτο θα πρέπει τελικά να λάβει το «πράσινο φως» των Ευρωπαίων.Λιγότερη έμφαση εδόθη, ωστόσο, στο τι ακριβώς πέτυχε η γερμανική πλευρά.
Το ναυάγιο της 16ης Φεβρουαρίου, η συνέχεια στην αντιπαράθεση με ολοένα και οξύτερους τόνους και τα αλλεπάλληλα «nein» έως και την τελευταία στιγμή πριν από το Eurogroup της Παρασκευής και τη χθεσινή αποδοχή των προτάσεων της Αθήνας, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για την πρόθεση των Γερμανών να δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις.
«Αξιζε, λοιπόν, για τους Γερμανούς τον κόπο όλη αυτή η φασαρία;» αναρωτιέται ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, διευθυντής της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας «Handelsblatt».
«Τι πέτυχε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπλοκάροντας την αρχική πρόταση του Γιάνη Βαρουφάκη;». Οχι και πολλά είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο ίδιος, συγκρίνοντας παράγραφο - παράγραφο το αρχικό κείμενο που η Αθήνα ήθελε να υπογράψει και τη συμφωνία στην οποία καταλήξαμε.
Η ουσία των πραγμάτων, οι «νικητές» και «ηττημένοι» θα φανούν στην πράξη.
Στις μεταρρυθμίσεις που θα τεθούν τους επόμενους μήνες σε εφαρμογή και οι οποίες θα καταδείξουν εάν έχουμε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής ή ένα παιχνίδι με τις λέξεις.
Ποιο ήταν, ωστόσο, το νόημα της τόσο σκληρής αντιπαράθεσης; Εγιναν άραγε όλα αυτά για να δούμε εάν όντως η Γερμανία είναι το «αφεντικό»;
Η επιμονή του Βερολίνου στο να υποδεικνύει στα υπόλοιπα μέλη ποια είναι τα βήματα που οφείλουν να ακολουθήσουν, μας θυμίζει κάποιες στιγμές τον χαρακτήρα του «Ναπολέοντα» από τη Φάρμα των Ζώων του Τζορτζ Οργουελ.
«Κανείς δεν πιστεύει πιο σταθερά από το σύντροφο Ναπολέοντα ότι όλα τα ζώα είναι ίσα. Θα ήταν ευτυχής αν μπορούσε να σας αφήσει να παίρνετε μόνοι σας τις αποφάσεις για τον εαυτό σας. Αλλά καμιά φορά θα μπορούσατε να πάρετε λανθασμένες αποφάσεις σύντροφοι, και τότε τι θα γινόταν;».
Ολοι αναγνωρίζουν ότι η Γερμανία είναι ο μεγάλος ταμίας της ζώνης του ευρώ, η ισχυρότερη οικονομία και η κινητήριος δύναμη της νομισματικής ένωσης.
Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι αναμφίβολα ο υπουργός που έχει δώσει την κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια, επιμένοντας σε γραμμή δημοσιονομικής πειθαρχίας, παρά τα αμφίβολα, τουλάχιστον, αποτελέσματά της.
Είναι επίσης ο άνθρωπος που έπεισε πριν από δύο χρόνια τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ ότι δεν θα πρέπει η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ.
Σε μία ένωση εταίρων, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει αφεντικό. Η συμφωνία του Eurogroup, η οποία χαρακτηρίστηκε «προκαταβολή εμπιστοσύνης» έναντι της Ελλάδας, φανερώνει ότι και ο ίδιος κατανοεί πως δεν του ταιριάζει ο ρόλος του «Ναπολέοντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου