Η απίστευτη καθημερινότητα των Ελλήνων της Βενεζουέλας.

Μία εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα βιώνουν οι Ελληνες που ζουν στο Καράκας και στις άλλες πόλεις της Βενεζουέλας.
Οι περίπου 2.500 συμπατριώτες μας που ζουν στη χώρα της Νοτίου Αμερικής και είναι, στην πλειοψηφία τους, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που έφυγαν νέοι από την Ελλάδα για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη, βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Με τον πληθωρισμό να ξεπερνά το 50%, το συνάλλαγμα να ελέγχεται ασφυκτικά από την κυβέρνηση, την εγκληματικότητα να καλπάζει και τη διαφθορά στο Δημόσιο να βρίσκεται στα ύψη, οι συμπατριώτες μας περνούν δύσκολες στιγμές.
Αν και οι Ελληνες δεν αποτελούν στόχο και δεν αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα από τους υπόλοιπους πολίτες της Βενεζουέλας, προτιμούν να παρακολουθούν από απόσταση τις ταραχές στη χώρα. «Προτιμάμε να καθόμαστε στα σπίτια μας. Εχουμε να βγούμε έξω περίπου μία εβδομάδα. Αν έβγαινα έξω και σας μιλούσα από το κινητό την ώρα που περπατούσα μπορεί να είχα προβλήματα», λέει στο «Εθνος» ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του Καράκας Γιώργος Μπάλας.

Περιγράφοντας την κατάσταση στη δυτική πλευρά της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας, όπου είναι το επίκεντρο των ταραχών και η περιοχή όπου μένουν οι περισσότεροι Ελληνες, ο κ. Μπάλας μιλάει για ταραχές που είναι πολύ πιο σοβαρές από όσο φαίνονται στον υπόλοιπο κόσμο. «Τα επεισόδια είναι μεγαλύτερα από αυτά που περιγράφονται. Μιλάμε για τουλάχιστον 50-60 νεκρούς την εβδομάδα. Ειδικά στη δυτική πλευρά του Καράκας η κατάσταση είναι πολύ άσχημη».

Τα απαραίτητα τρόφιμα στη Βενεζουέλα μπορούν να βρεθούν μόνο αν κάποιος περιμένει όλο το πρωί στην ουρά του σούπερ μάρκετ και, μάλιστα, χωρίς την εγγύηση ότι στο τέλος θα βρει αυτό που ψάχνει. «Εχει γίνει μεγάλη κουβέντα για το χαρτί υγείας, αλλά υπάρχουν και είδη πρώτης ανάγκης στα οποία υπάρχει σοβαρή έλλειψη, όπως είναι το γάλα. Εμείς που έχουμε μια μεγαλύτερη οικονομική άνεση καθόμαστε στην ουρά και αγοράζουμε μια ολόκληρη κούτα εβαπορέ για να το αποθηκεύσουμε, καθώς έχει περάσει και ένας μήνας χωρίς να υπάρχει γάλα», λέει ο κ. Μπάλας.

Την καθημερινότητα στη Βενεζουέλα περιγράφει με επιστολή του στο capital.gr ένας άλλος Ελληνας, ο Γιάννης Κουζηνός, ο οποίος ζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια στο Καράκας. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι εργάζεται ως βοηθός της γυναίκας του, η οποία είναι λογίστρια.
Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος πρέπει να διεκπεραιώσει τις συναλλαγές με το δημόσιο. «Ενώ τη μια μέρα σε ενημερώνουν ότι για να παραλάβεις ένα έγγραφο είναι π.χ. από τις 10 έως τη 1, την άλλη μέρα που πηγαίνεις στην ώρα σου το ωράριο έχει αλλάξει σε 9 με 12 και αυτό γίνεται καθημερινά...
Οπως καταλαβαίνετε, το να πετύχεις τη σωστή μέρα είναι ζήτημα τύχης και υπομονής, αφού και σε αυτή την περίπτωση οι αλλαγές είναι καθημερινές. Γνωρίζοντας πια πώς δουλεύει το σύστημα και μη έχοντας τη δυνατότητα να πληρώσει ο πελάτης μας, έχω βρεθεί να περιμένω σε ουρά από τις 4 τα ξημερώματα έως τις 2 το μεσημέρι...
Την πρώτη και τελευταία φορά που διαμαρτυρήθηκα για την κατάσταση αυτή, τα χαρτιά της υπόθεσής μου «χάθηκαν» με τρόπο μαγικό αφήνοντας εκτεθειμένο και έμενα και τον πελάτη μας».
Ο κ. Κουζηνός γράφει και για τη διαφθορά της αστυνομίας, σε μια χώρα όπου 25.000 άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους πέφτοντας θύματα εγκληματικής ενέργειας και όπου μόνο το 10% των υποθέσεων επιλύεται.
«Στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του Καράκας που μένω βρίσκεται το απόλυτο βασίλειο του παραεμπορίου. Σε κάθε εκατοστό ελεύθερου χώρου οι buhoneros (υπαίθριοι μικροπωλητές) έχουν απλωμένη την πραμάτεια τους πουλώντας από λαθραία τσιγάρα, φαγητό του δρόμου, ρούχα και κάθε λογής ''μαϊμούδες'' που μπορείτε να φανταστείτε.