“Η απόγνωση”, άρθρο του Λευτέρη Παπαδόπουλου Ιουνίου 21, 2010

Το δημοσίευσε το «Βήμα». Το διάβασε ο Γιάννης Τριάντης, ταράχτηκε και το αναδημοσίευσε στην «Ε». Στη στήλη του. Το παίρνω κι εγώ, τρίτο χέρι πλέον, και το αντιγράφω. Γιατί νομίζω ότι έχω χρέος να το κάνω: «Διπλασιάσθηκαν το τελευταίο τετράμηνο οι εισαγωγές ψυχικά πασχόντων, αλλά και οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία του Δρομοκαΐτειου εξαιτίας της κρίσης, όπως αναφέρουν οι γιατροί του ιδρύματος. Οι περισσότεροι απ΄ όσους προσφεύγουν αντιμετωπίζουν προβλήματα που τους προκάλεσαν οι περικοπές και η οικονομική κρίση, ενώ αρκετοί είναι και οι συνταξιούχοι ή όσοι βρίσκονται κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης».
Εχω μια φίλη ψυχολόγο. Τη Μαριέττα Πεπελάση. Με πήρε στο τηλέφωνο και έκλαιγε. Μου είπε: «Ερχονται κάθε μέρα στο γραφείο μου, για να τους δώσω μια συμβουλή, απελπισμένοι έφηβοι, που ψάχνουν να πιαστούν από κάπου, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Ολα, μπροστά τους, τα βλέπουν κλειστά και μαύρα. Ούτε δουλειά, ούτε τίποτα! Δεν σκέφτομαι εμάς, που είμαστε κάποιας ηλικίας. Αυτούς τους νέους σκέφτομαι, συνεχώς. Περάσαμε κι εμείς φουρτούνες. Αλλά μπροστά σ΄ αυτά τα παιδιά ανοίγεται πια το χάος. Τι θα γίνει;
Τι μπορεί να γίνει;».
Ακουσα στην τηλεόραση και το είδα και στις εφημερίδες κάτι ακόμη, πολύ πιο ανησυχητικό: έξι άνθρωποι, τέσσερις άντρες και δύο γυναίκες, έφτασαν στο αμήν από την ανεργία και την πλήρη αδυναμία να προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ στις οικογένειές τους, που αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους!
Νέοι άνθρωποι. Ηλικίας 27-30 χρονών. Η απόγνωση δεν παίρνει χαμπάρι από νουθεσίες και παρηγόριες. Κι αυτά συνέβησαν μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2010. Μπορείτε να αντιληφθείτε τι άλλο μας περιμένει…
Ευτυχώς, όλοι αυτοί οι παραλίγο αυτόχειρες έστελναν μηνύματα στο Διαδίκτυο, όπου διεκτραγωδούσαν σε φίλους την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονταν.
Εναν από τους έξι κατόρθωσε να τον εντοπίσει η Υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Οι αστυνομικοί σπάσανε την πόρτα του και τον σώσανε την τελευταία στιγμή! Είχε καταντήσει ψυχολογικό ράκος. Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο για να του παρασχεθεί ψυχολογική βοήθεια. «Σε άλλη περίπτωση», διαβάζω, «εντοπίσθηκε από την Αστυνομία μια γυναίκα που είχε φύγει από το σπίτι της, για να βρει ασφαλή και ανώδυνο τρόπο αυτοκτονίας…».
Η καθηγήτρια Φωτεινή Τσαλίκογλου έγραφε στα «ΝΕΑ» πριν από μια εβδομάδα:
«Ο πόλεμος που δεν ζήσαμε; Στον πόλεμο, όμως, όλα ήταν αλλιώς. Ο εχθρός ήταν ορατός και το σωτήριο μίσος δυνάμωνε την ελπίδα της επόμενης μέρας. Οι εποχές της πείνας και της κακουχίας αντέχονταν. Είχες κάτι σημαντικό να υπερασπιστείς και κάτι εξίσου σημαντικό να ελπίσεις. Τώρα;» Εχει δίκιο. Ημουν παιδί στα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε στο σπίτι. Μάζευα πορτοκαλόφλουδες από τον δρόμο και τις έτρωγα. Ο πατέρας μου, στην αυλή του σπιτιού μας, έβγαζε λόγο στους γείτονες: «Οι Εγγλέζοι προελαύνουν. Οπου να ΄ναι, θα μας απελευθερώσουν. Και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια…». Θα επαναλάβω την ανατριχιαστική λεξούλα της Τσαλίκογλου, που την λένε πάρα πολλοί Ελληνες: «Τώρα;».