Από το βάθρο του πρωταθλητή πάλης, στην ασκητική ζωή του Αγίου Όρους. Ο Παναγιώτης Λαζαρίδης έδειχνε να τα έχει όλα, όμως αναζήτησε το μοναδικό που δεν είχε αλλά πιο σημαντικό, τη σωτηρία της ψυχής.Τα μετάλλιά του στην ελεύθερη πάλη φτάνουν τα έντεκα: «Έξι χρυσά, τρία ασημένια και δύο χάλκινα» λέει ο ίδιος. Όμως, στα δεκαεννιά χρόνια του πήρε την απόφαση: «Μετά και τη συμμετοχή
ς. Ο ιερός σκοπός σε κάνει να μου σε πανευρωπαϊκό αγώνα πάλης στην Τουρκία, ο Θεός μου χτύπησε το καμπανάκι για να τον υπηρετήσω.Ο ίδιος λέει: «Ο ασκητικός βίος με προσέλκυσε σαν μαγνήτης. Άλλωστε, από μικρό παιδί ήμουν στην Εκκλησία.
Συγκεκριμένα, από οκτώ χρόνων βοηθούσα τον ιερέα στην ενορία μου. Ταυτόχρονα, με τραβούσε και ο αθλητισμός, με τον οποίο ασχολήθηκα περίπου έξι χρόνια. Η ελευθέρα πάλη στην οποία δραστηριοποιήθηκα με γέμιζε.Επισκέφθηκα κάποια ησυχαστήρια της αγιορείτικης ερήμου και τότε άρχισα να εντυπωσιάζομαι βλέποντας ότι υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Μπορεί να είχα τους φίλους μου, τα αδέλφια μου και τη μάνα που με υπεραγαπάει, αλλά ένα τεράστιο ψυχικό κενό με έκανε δυστυχισμένο.. Έτσι, μου δημιουργήθηκε ένας έρωτας για τον ασκητισμό και τον Θεό που στη συνέχεια έγινε πράξη».
http://www.espressonews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου